Zgodnie ze stanowiskiem przedstawionym w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 23 października 2019 r. nr 0111-KDIB2-1.4010.351.2019.2.AT ?(…) należności z tytułu nabycia programu komputerowego dla własnych potrzeb nie stanowią należności licencyjnych, na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?. W treści interpretacji odnosząc się do pojęcia użytkownika końcowego (ang. end-user) Dyrektor KIS wskazuje ponadto, iż ?W ramach licencji nie zostaną przeniesione na Spółkę jakiekolwiek majątkowe prawa autorskie do ww. oprogramowania, Spółka nie ma i nie będzie mieć prawa do udzielania sublicencji innym podmiotom, czy też dokonywania zmian w oprogramowaniu. Spółka nie otrzyma również praw do trwałego lub czasowego zwielokrotnienia programu komputerowego, tłumaczenia, zmiany układu lub innych zmian w programie komputerowym lub rozpowszechniania, w tym użyczenia lub najmu programu komputerowego, lub jego kopii. Licencje nie będą więc wykorzystywane komercyjnie, lecz wyłącznie do użytku własnego na stanowiskach pracy własnych pracowników. W niniejszym stanie faktycznym chodzi o licencję end-user nabytą od kontrahenta (?)? Stanowisko Dyrektora KIS jest spójne z komentarzem do art. 12 Modelowej Konwencji OECD, który wyjaśnia, że wykorzystywanie programów komputerowych wyłącznie dla własnych potrzeb, w tym powielanie w celu zapewnienia możliwości korzystania z programu, nie stanowi należności licencyjnej. Podsumowując, oprogramowanie komputerowe zakupione na własny użytek (end-user) jako nie mieszczące się w katalogu art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie podlega opodatkowaniu podatkiem u źródła. Zatem na podmiocie nabywającym licencję oprogramowania komputerowego nie będzie także ciążył obowiązek do złożenia informacji IFT-2R, jak również posiadania certyfikatu rezydencji kontrahenta zagranicznego (stanowisko Dyrektora KIS przedstawione w przedmiotowej interpretacji indywidualnej).
