W dniu 8 sierpnia 2024 roku Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej (DKIS) wydał interpretację indywidualną (sygn. 0111-KDIB2-1.4010.250.2024.2.BJ), której przedmiotem było ustalenie, czy wynagrodzenie, które wnioskodawca uiszcza / będzie uiszczał na rzecz nierezydenta za oprogramowanie mieści się w hipotezie przepisu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, tj. czy zapłata wynagrodzenia powoduje powstanie obowiązku poboru podatku u źródła od wypłacanych należności.
Stan faktyczny
W celu umożliwienia efektywnego świadczenia usług, Spółka w ramach swojej działalności nabywa i wykorzystuje programy, aplikacje i systemy informatyczne dla komputerów i innych urządzeń. Przedmiotowe oprogramowanie może być nabywane na nośnikach fizycznych, pobierane przez sieć internetową lub udostępniane w modelu Software-as-a-service.
Wnioskodawca jako nabywca oprogramowania, w praktyce nabywa bardzo wąski zakres uprawnień, które sprowadzają się do użytkowania nabytego egzemplarza oprogramowania zgodnie z jego przeznaczeniem. Spółka nie posiada prawa i możliwości modyfikowania, kopiowania, rozpowszechniania programu, korzystając jedynie z oprogramowania na własny użytek w celu prowadzenia działalności gospodarczej.
Nabywane przez Spółkę oprogramowanie nie ma charakteru licencji wyłącznej w rozumieniu art. 67 ust. 2 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (dalej upapp), tym samym, właściciel praw do oprogramowania może udzielić licencji na jego użytkowanie na tych samych polach eksploatacji również innym podmiotom (licencja niewyłączna).
Dodatkowo w ramach zawartej przez Spółkę umowy nie nastąpi przeniesienie praw czy też udzielenie prawa do korzystania z autorskich praw majątkowych w zakresie określonym w art. 74 ust. 4 upapp., tj. Spółka nie nabywa prawa do trwałego lub czasowego zwielokrotnienia oprogramowania w całości lub w części jakimikolwiek środkami i w jakiejkolwiek formie, tłumaczenia, przystosowywania, zmiany układu lub jakichkolwiek innych zmian w oprogramowaniu lub do rozpowszechniania, w tym użyczenia lub najmu oprogramowania lub jego kopii. Umowa licencyjna dotyczy zatem udostępnienia prawa do korzystania z określonych egzemplarzy oprogramowania dla własnych potrzeb Spółki oraz jej podmiotów powiązanych – w zakresie praw przysługujących użytkownikowi końcowemu, zgodnie z umową pomiędzy Spółką, a nierezydentem. DKIS dookreślił, iż „Wynika to jednocześnie z charakteru Spółki, która w Grupie Kapitałowej pełni funkcję centrum usług wspólnych, tj. podmiotu który zapewnia usługi typu back Office (w tym koordynację nabywania usług, z których – po odsprzedaży – korzystają również inne podmioty z Grupy kapitałowej). Do tego typu sytuacji dochodzi również w zakresie Oprogramowania nabywanego od Dostawcy”.
Stanowisko podatnika
Zdaniem Wnioskodawcy, wynagrodzenie z tytułu oprogramowania nie mieści się w katalogu określonym w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, w związku z czym wypłata ww. należności nierezydentowi nie powoduje powstania obowiązku poboru podatku u źródła.
Stanowisko organu
Organ podatkowy zaaprobował stanowisko podatnika jednocześnie odstępując od uzasadnienia prawnego tej oceny.
Konkluzja
DKIS dokonując rozstrzygnięcia sprawy w drodze wydania interpretacji indywidualnej powielił linię interpretacyjną prezentowaną na przestrzeni ostatnich lat w kontekście braku obowiązku zapłaty podatku u źródła od nabywanych licencji użytkownika końcowego. Jednocześnie organ wskazał, iż bez znaczenia w kontekście obowiązku podatkowego będzie odprzedaż licencji niewyłącznej (w rozumieniu art. 67 ust 2 upapp) podmiotom powiązanym z grupy kapitałowej – o ile nie dokonane zostaną czynności wskazane w przepisie art. 74 ust 4 upapp[1].
Zauważyć należy jednocześnie, iż skoro licencja użytkownika końcowego nie mieści się w hipotezie przepisu art. 21 ust 1 pkt 1, Spółka nie jest w obowiązku wykonania jakichkolwiek obowiązków w zakresie podatku u źródła (w tym nie jest zobligowana do posiadania certyfikatu rezydencji oraz złożenia formularza IFT-2/IFT-2R).
Autor: Michał Mika – Transfer Pricing Manager
[1] Zgodnie z przepisem art. 74 ust 4 upapp, autorskie prawa majątkowe do programu komputerowego, z zastrzeżeniem przepisów art. 75 ust. 2 i 3, obejmują prawo do:
1) trwałego lub czasowego zwielokrotnienia programu komputerowego w całości lub w części jakimikolwiek środkami i w jakiejkolwiek formie; w zakresie, w którym dla wprowadzania, wyświetlania, stosowania, przekazywania i przechowywania programu komputerowego niezbędne jest jego zwielokrotnienie, czynności te wymagają zgody uprawnionego;
2) tłumaczenia, przystosowywania, zmiany układu lub jakichkolwiek innych zmian w programie komputerowym, z zachowaniem praw osoby, która tych zmian dokonała;
3) rozpowszechniania, w tym użyczenia lub najmu, programu komputerowego lub jego kopii.
