W dniu 20 kwietnia 2022 r. WSA w Gdańsku w wyroku o sygn. I SA/Gd 1671/21 (orzeczenie prawomocne) orzekł w przedmiocie ustalenia, czy Spółka jest w obowiązku pobrania podatku u źródła od wypłaty należności dla niemieckiego kontrahenta za udostępnianie samochodów zastępczych przez klientów polskiej Spółki, które to wykorzystuje ona w działalności.
Istota sprawy, dotyczyła powinności pobierania przez Spółkę, jako płatnika, u źródła, w oparciu o art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, zryczałtowanego podatku z tytułu wypłat podmiotom prawa niemieckiego posiadających na terytorium Polski ograniczony obowiązek podatkowy, należności za udostępnienie samochodów, z których Spółka korzysta w swojej działalności. Zasadniczy spór sprawie koncentruje się wokół zakresu pojęcia urządzenie przemysłowe użytego w polskiej ustawie podatkowej oraz umowie polsko-niemieckiej.
Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy CIT przedmiotem opodatkowania są należności wypłacane podmiotom zagranicznym m.in. za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu.
Z kolei przepis art. 3 ust. 2 umowy polsko-niemieckiej stanowi, że przy stosowaniu umowy przez Umawiające się Państwo, jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej, każde określenie, które nie zostało w niej zdefiniowane, będzie miało takie znaczenie, jakie przyjmuje się w danym czasie zgodnie z prawem tego Państwa w zakresie podatków, do których ma zastosowanie ta umowa, przy czym znaczenie wynikające ze stosowanego ustawodawstwa podatkowego tego Państwa będzie miało pierwszeństwo przed znaczeniem nadanym określeniu przez inne przepisy prawne tego Państwa. A zakres znaczeniowy określenia urządzenie przemysłowe użyty w przepisach UPO nie został zdefiniowany.
WSA w wyroku, podkreślił że w zbiorze urządzeń przemysłowych są także środki transportu. Skoro zatem ustawodawca w tym przepisie przesądził w sposób normatywny, iż środki transportu mieszczą się w pojęciu urządzenia przemysłowego, to nie ma podstaw, aby przeciwstawiać temu sens tego pojęcia, wywodzony z jego znaczenia słownikowego.
Sąd wskazuje, że dokonywanie wykładni niejednoznacznych zwrotów zawartych w umowie międzynarodowej powinny uwzględniać reguły wykładni zawarte w tym akcie. Ponieważ w rozpoznawanej sprawie odwołanie się do postanowień umowy polsko-niemieckiej, czy też jej kontekstu nie uchyla wątpliwości definicyjnych, same normy prawa analizowanej umowy polsko-niemieckiej wprost nakazują skorzystanie z definicji urządzenia przemysłowego zawartej w polskim prawie podatkowym. Umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie może samoistnie nakładać na podatników obowiązku podatkowego, który nie jest przewidziany w prawie podatkowym danego
W orzeczeniu, WSA wskazał na orzecznictwo NSA, który to wprost odwoływał się do przepisów art. 3 ust. 2 różnych UPO, jednoznacznie wskazując, że doprecyzowując pojęcie urządzenie przemysłowe należy odwoływać się do przepisu art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy CIT. W jednym z wyroków NSA wskazał:
Zgodnie z art. 3 ust. 2 umowy polsko-niemieckiej w zw. z art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy CIT przez urządzenie przemysłowe należy rozumieć także środek transportu. Powołany przepis umowy polsko-niemieckiej ma zatem zastosowanie do wszelkiego rodzaju należności płaconych za użytkowanie środków transportu. Dla jego zastosowania wystarczy ustalenie, że konkretna należność świadczona jest za prawo korzystania z cudzej rzeczy.
W rezultacie organ sądowniczy przyznał rację DKIS, wskazując na poprawność tezy że Spółka ma obowiązek pobrać podatek u źródła w związku z wypłatą na rzecz Kontrahenta wynagrodzenia z tytułu korzystania z samochodów zastępczych przez klientów Wnioskodawcy. Wobec powyższego, WSA w Gdańsku skargę oddalił.
Autor: Marta Kiryczuk ? Konsultant podatkowy