Istnienie podmiotów powiązanych z podatnikiem, a w szczególności dokonywanie transakcji z podmiotami powiązanymi, nie tylko w znaczący sposób wpływa na zakres obowiązków sprawozdawczych związanych z raportowaniem schematów podatkowych (MDR), ale również istotnie podnosi ryzyko wystąpienia schematów podatkowych. Wynika to przede wszystkim z istoty kryterium kwalifikowanego korzystającego oraz niektórych cech rozpoznawczych, które mogą się zmaterializować tylko w przypadku relacji z podmiotami powiązanymi.
Jedną z takich cech jest wskazane w art. 86 § 1 pkt 13 lit. g Ordynacji podatkowej wprowadzone jednostronnie w danym państwie uproszczenie w stosowaniu przepisów związanych z ustalaniem cen transferowych, które nie wynika bezpośrednio z wytycznych OECD.
Jak wskazano w Objaśnieniach podatkowych z dnia 31 stycznia 2019 r. – Informacje o schematach podatkowych (MDR): „takim uproszczeniem będzie np. rozwiązanie typu „bezpieczna przystań” (ang. safe harbour) dla pożyczek, kredytów oraz emisji obligacji wprowadzone do podatku dochodowego od osób prawnych oraz podatku dochodowego od osób fizycznych z początkiem 2019 r. (art. 23s ustawy o PIT i art. 11g ustawy o CIT).”
W efekcie każda umowa pożyczki, kredytu lub emisji obligacji zawarta z podmiotem powiązanym (krajowym lub zagranicznym) spełniająca wymogi z art. 23s ustawy o PIT lub art. 11g ustawy o CIT stanowi schemat podatkowy, nawet jeżeli wartość transakcji nie przekracza progu dokumentacyjnego dla transakcji finansowej, czyli 10 000 000 zł.
Z naszej praktyki wynika, że umowy pożyczki zawierane na warunkach safe harbour to jeden z najczęściej raportowanych do Szefa KAS schematów podatkowych. Dodatkowo należy wskazać, że zastosowanie safe harbour finansowego dla transakcji o wartości powyżej 10 000 000 zł znajduje odzwierciedlenie także w Informacji o cenach transferowych (TPR-C lub TPR-P).
Autor: Paweł Rosiński – Doradca podatkowy nr wpisu 13 408
