W dniu 15 lipca 2022 roku Dyrektor KIS wydał interpretację indywidualną o sygn. 0111-KDWB.4010.38.2022.2.HK w zakresie ustalenia, czy wartość podatku u źródła zapłaconego przez Spółkę w 2021 r. w następstwie przeprowadzonej kontroli celno-skarbowej (dot. lat 2016-2018), może zostać rozpoznana przez Spółkę jako koszt uzyskania przychodów w roku 2021.
Stan faktyczny
Wnioskodawca jest osobą prawną będącą polskim rezydentem podatkowym. Spółka zawarła umowę licencyjną ze spółką z siedzibą w Stanach Zjednoczonych (Kontrahent). Kontrahent udzielił Spółce licencji na produkowanie, używanie i sprzedawanie licencjonowanych produktów. W zamian za udzielone prawa, Spółka zobowiązała się dokonywać na rzecz Kontrahenta opłat licencyjnych w określonej w Umowie wysokości. W latach 2016-2018 Spółka przy uiszczaniu Opłat na rzecz Kontrahenta stosowała 5% stawkę podatku u źródła, która wynika z Konwencji między RP a Stanami Zjednoczonymi Ameryki w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu z 13 lutego 2013 r.
Na podstawie przeprowadzonej w Spółce kontroli celno-skarbowej w 2021 r. okazało się, że Spółka błędnie stosowała Konwencję z 2013 r., gdyż nie weszła ona nigdy rzeczywiście w życie i nie obowiązuje. Zgodnie z wnioskami płynącymi z kontroli, Spółka powinna była stosować zapisy Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu z 8 października 1974 r. Zgodnie z Umową z 1974 r., stawka podatku u źródła, który dotyczy przedmiotowych płatności wynosi 10% (przy posiadaniu certyfikatu rezydencji Kontrahenta).
W związku z powyższym, Spółka po zakończonej kontroli celno-skarbowej, dokonała w 2021 r. zapłaty z własnych środków, w celu zachowania swego źródła przychodów (kluczowy kontrahent), zaległości podatkowej w podatku u źródła za lata 2016-2018 wraz z odsetkami za zwłokę. Spółka dokonała ponadto korekt odpowiednich deklaracji i informacji podatkowych za lata 2016-2018. Spółka nie dochodziła i nie będzie dochodzić zwrotu zapłaconej zaległości podatkowej od Kontrahenta. Przedmiotowy wydatek został ujęty przez Spółkę w księgach rachunkowych w 2021 r. Zapłata zaległości została we właściwy sposób udokumentowana, m.in. na wyciągu z rachunku bankowego Spółki.
Organ podatkowy zgodził się ze Spółką, że zapłata podatku u źródła z własnych środków po kontroli celno-skarbowej, który nie zostanie zwrócony Spółce spełnia przesłanki zaliczenia go do kosztów uzyskania przychodów w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, ponieważ kontrahent jest kluczowym kontrahentem Spółki. Odnosząc się z kolei do momentu zaliczenia tego wydatku do kosztu wskazać należy, że ustawa o CIT uzależnia sposób i moment rozpoznania kosztów uzyskania przychodu od tego, czy są to koszty bezpośrednio związane z przychodami (koszty bezpośrednie), czy koszty inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty pośrednie).
Zdaniem Organu, jeśli nie można przypisać kosztu do konkretnego przychodu, mamy do czynienia z kosztami pośrednimi. W rezultacie, zapłatę podatku u źródła po kontroli celno-skarbowej należy uznać za koszty inne niż bezpośrednio związany z przychodami, gdyż nie można ustalić, w jakim okresie i w jakiej wysokości wygenerowano powiązane z nimi przychody.
Na podstawie art. 15 ust. 4e ustawy o CIT należy uznać, że dzień poniesienia kosztu z tytułu zapłaty podatku u źródła po kontroli celno-skarbowej stanowi dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych.
Autor: Marta Kiryczuk – Konsultant podatkowy