Spółka złożyła skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego[1] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie[2] w sprawie ze skargi Spółki na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (DKIS).
Spółka jako dystrybutor kosmetyków we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji podatkowej zajęła stanowisko, iż w sytuacji, w której na jednej fakturze otrzymanej od podmiotu zagranicznego, wykazane zostaną dwie kategorie transakcji łącznie (bez wyodrębnienia transakcji), Spółka nie będzie w obowiązku zapłaty podatku u źródła od przychodów z tytułu należności licencyjnych na znak towarowy. Zdaniem Spółki otrzymanie licencji na znak towarowy oraz zakup towarów, stanowi tzw. świadczenie mieszane, w którym dominującą rolę odgrywa zakup towarów. W związku z tym Spółka nie będzie zobowiązana do zapłaty podatku u źródła od opłaty licencyjnej na znak towarowy mającej charakter wyłącznie pomocniczy.
Stanowisko Sądu
WSA[3] wskazał, iż sporna kwestia dotyczyła dwóch różnych rodzajowo czynności – nabycia przez Spółkę towaru oraz nabycia prawa do znaku towarowego. W umowie zawartej pomiędzy Stronami regulującej zasady współpracy pomiędzy podmiotami znajduje się zapis, zgodnie z którym 3% ceny nabywanych przez Spółkę towarów stanowi wynagrodzenie za prawo do korzystania przez nabywcę (tj. Spółkę) ze znaków towarowych dla celów promocji, reklamy i sprzedaży tych towarów.
Według Sądu odrębne podatkowo traktowanie komponentu towarowego i usługowego wbrew twierdzeniom Spółki nie jest sztuczne, lecz wyraża ich naturalną odrębność ekonomiczną, funkcjonalną i gospodarczą.
WSA wyjaśnił, iż „Odrębność ekonomiczna polega na tym, że (…) mamy do czynienia z dostawą towaru i świadczeniem usługi, za które to elementy już same strony transakcji uzgodniły odrębne wynagrodzenie dokonując zgodnej wymiany oświadczenia woli co do tego, jaką wartość ekonomiczną mają dla nich te elementy. Brak wyszczególnienia na fakturze świadczenia zbycia prawa do znaku towarowego nie ma tu żadnego znaczenia.(…). Z kolei odrębność funkcjonalna polega na tym, że Spółka nabyła kosmetyki w celu ich sprzedaży, zaś prawo do znaku towarowego nabyła w celu przeprowadzenia jakiejś akcji promocyjno – marketingowej. Tymczasem możliwe było nabycie tylko samych towarów i dokonywanie ich sprzedaży w Polsce na bazie renomy, jaką już cieszy się marka O. na rynku globalnym.. Wreszcie, po trzecie, odrębność gospodarcza wiąże się ściśle z rodzajem prowadzonej przez Skarżącą działalności – Spółka prowadzi działalność handlową, sprzedaje kosmetyki. W warunkach gospodarki rynkowej każdej efektywnej sprzedaży towarzyszyć powinna reklama (…). Działania reklamowe nie mają więc obecnie znaczenia marginalnego”.
NSA rozstrzygając sprawę oddalił skargę kasacyjną, utrzymując w mocy wydaną przez DKIS interpretację indywidualną. Zatem Spółka dokonując opisanych powyżej transakcji będzie w obowiązku zapłaty podatku u źródła z tytułu otrzymanej licencji na znak towarowy (art. 21 ust 1 pk1 uCIT).
Rekomendacje ICT
Niewykazanie na otrzymywanych fakturach odrębnych pozycji zakupywanych usług i towarów nie jest przesłanką do niepobrania podatku u źródła. Podmioty nabywające zarówno prawa do korzystania ze znaków towarowych, jak i towary bądź usługi stanowiące de facto odrębne transakcje (pomimo ich niewyodrębniania na fakturze) powinny rozważyć przeprowadzenie zarówno weryfikacji umów jak i rzeczywistego charakteru transakcji – w kontekście ewentualnego obowiązku zapłaty podatku u źródła – stosownie do katalogu z art. 21 ust 1 i 22 ust 1 uCIT.
Przeprowadzona kontrola podatkowa w zakresie podatku u źródła narazić może bowiem podmioty na konieczność zapłaty zaległego podatku wraz z odsetkami oraz poniesienie konsekwencji karno-skarbowych.
Autor: Michał Mika – Transfer Pricing Manager
[1] Wyrok NSA z dnia 7.03.2023 r., s. akt II FSK 2034/20
[2] Wyrok WSA w Warszawie z dnia 21.01.2020 r. , s. akt III/SA/Wa 1424/19